28 października obchodzimy w Kościele katolickim święto Apostołów Szymona i Judy Tadeusza, dwóch z dwunastu najbliższych uczniów Jezusa. Apostołowie ci, choć pozostają mniej znani niż niektórzy ich współbracia, odegrali ważną rolę w historii chrześcijaństwa i są szczególnie czczeni jako patroni osób w potrzebie, szukających nadziei i pomocy w trudnych sytuacjach życiowych.
Kim byli święci Szymon i Juda Tadeusz?
Święty Szymon, zwany także Szymonem Kananejczykiem lub Szymonem Zelotą, był jednym z mniej wspominanych apostołów w Nowym Testamencie. Jego przydomek „Kananejczyk” oznacza najprawdopodobniej „gorliwego”, co odnosiło się do jego szczególnej żarliwości i oddania Bogu. Ewangeliści Mateusz i Marek wymieniają go obok innych uczniów Jezusa, a święty Łukasz nazywa go „Gorliwym”. Historycy Kościoła sugerują, że Szymon, zanim poznał Jezusa, należał do stronnictwa zelotów – grupy żydowskich bojowników walczących o oczyszczenie wiary i społeczeństwa z wpływów pogańskich. Uważa się, że Szymon działał na terenach Bliskiego Wschodu, a według tradycji został zamęczony za wiarę poprzez przepiłowanie na pół, co symbolizuje jego wierność Bogu aż do śmierci.
Święty Juda Tadeusz, często mylony z Judaszem Iskariotą, to apostoł znany z odważnego i głębokiego wyznania wiary. Jego przydomek „Tadeusz” oznacza „odważny” lub „dzielny”. Juda jest również autorem jednego z Listów Nowego Testamentu, w którym ostrzega wiernych przed fałszywymi nauczycielami i przypomina o konieczności życia w zgodzie z Ewangelią. Podczas Ostatniej Wieczerzy, jak czytamy w Ewangelii według św. Jana, Juda zadał Jezusowi pytanie, które ukazuje jego pragnienie, aby Boża łaska objawiła się wszystkim ludziom: „Panie, cóż się stało, że nam się masz objawić, a nie światu?” (J 14,22). Według tradycji Juda Tadeusz głosił Ewangelię w Mezopotamii i Persji, gdzie zginął śmiercią męczeńską, a jego postać stała się symbolem nieugiętej nadziei i patronem spraw beznadziejnych.
Symbolika i patronat świętych
Święty Juda Tadeusz jest powszechnie uznawany za patrona od spraw trudnych i beznadziejnych. Jego kult zyskał popularność, szczególnie w Stanach Zjednoczonych, gdzie jest czczony jako opiekun policjantów, strażaków oraz osób wykonujących niebezpieczne zawody. Wielu ludzi modli się do niego, szukając pocieszenia w ciężkich sytuacjach i wierząc, że jego wstawiennictwo przynosi im ulgę lub oczekiwane cuda. Juda Tadeusz jest również patronem małżeństw i osób starających się o poprawę relacji rodzinnych.
Z kolei święty Szymon, choć mniej znany, stanowi wzór gorliwości w wierze. Jego postać przypomina nam o znaczeniu modlitwy i życia zgodnie z Bożymi przykazaniami. Wspomina się go także jako patrona farbiarzy, grabarzy, wytwórców skór, drwali oraz murarzy.
Dlaczego święto obchodzimy wspólnie?
Święci Szymon i Juda Tadeusz obchodzą swoje święto razem, ponieważ według tradycji zginęli śmiercią męczeńską tego samego dnia, głosząc Ewangelię. Czerwony kolor szat liturgicznych używany w dniu ich wspomnienia symbolizuje ich przelaną za wiarę krew i wierność Chrystusowi aż do końca. Przypomina on także, że my, wierzący, jesteśmy wezwani, aby żyć wiarą, niezależnie od wyzwań, które napotykamy.
Czego możemy nauczyć się od Szymona i Judy Tadeusza?
Dla współczesnych chrześcijan postacie świętych Szymona i Judy Tadeusza stanowią inspirację do głębokiej wiary, modlitwy oraz gotowości do podjęcia ryzyka w imię miłości do Boga. Ich życie przypomina, że nawet w najtrudniejszych chwilach warto zwrócić się do Boga, wierząc, że jest On źródłem prawdziwej pomocy i pociechy. Juda Tadeusz uczy nas wiary, która przenosi góry, i ufności, że Bóg działa również tam, gdzie po ludzku nie widzimy nadziei. Szymon natomiast przypomina o gorliwości w wierze i potrzebie ciągłego doskonalenia się w duchu miłości do Boga i bliźnich.
Święto Apostołów Szymona i Judy Tadeusza to wyjątkowy dzień, który zachęca nas do refleksji nad własną wiarą oraz nad naszą gotowością do służenia Bogu i innym, nawet w obliczu trudności. Warto w tym dniu prosić o ich wstawiennictwo, abyśmy mogli czerpać siłę i nadzieję w chwilach próby oraz gorliwie i wytrwale podążać za Chrystusem na drodze wiary.
