Konserwacja i renowacja czterech obrazów z Prezbiterium Kościoła OO. Franciszkanów p.w. Św. Marii Magdaleny w Przemyślu  została dofinansowana z budżetu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji

Program konserwacji i restauracji ścian fundamentowych kościoła, a także konserwacja wystroju wnętrza

Dzieje kościoła i klasztoru św. Marii Magdaleny w Przemyślu to materialne świadectwo tego miejsca. Mury kościoła, klasztoru, polichromia, sprzęty liturgiczne, szaty, to wyraz duchowości minionego czasu, a także wielkiej kultury artystycznej. Od pięciu lat kolejny raz w historii dążą do całkowitego odnowienia kościoła i przywrócenie mu pierwotnej świetności. Dzięki mecenatowi Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego i Sportu, dzięki Funduszu Kościelnemu i Wojewódzkiemu Konserwatorowi Zabytków i Urzędu Marszałkowskiego prace konserwatorskie na zewnętrznych ścianach kościoła dobiegają końca. Szeroki zakres prac konserwatorskich zewnątrz z przywróceniem polichromii i dekoracji malarskich po usuniętych figurach, które zostały zniszczone w czasie pożaru w 1864 roku. Wokół kościoła została wykonana izolacja pionowa i pozioma na głębokości 4,5 m. Obecny kościół murowany został wzniesiony w latach 1754-1780 z inicjatywy i staraniom gwardiana Grzegorza Ostrowskiego i fundacji biskupa Wacława Hieronima Sierakowskiego, którą wspomogli: Franciszek Salezy Potocki, wojewoda kijowski, Wawrzyniec Morski, podczaszy horodelski, Sebastian Morski, łowczy czerwonogrodzki, August Uliński, starosta Podwysocki oraz Wisłoccy Humniccy, Dzieduszyccy i Hojnaccy. Projekt wykonał w 1754 architekt biskupi Walenty Haltman. W latach 1773-1780 prowadzono prace wykończeniowe przy fasadzie, wykonano schody i ustawiono na nich rzeźby autorstwa Fabiana Fesingera i Antoniego Osińskiego (Matka Boża Niepokalana, bł. Duns Szkot, św. Idzi z Asyżu. W roku 1778 kościół został konsekrowany przez biskupa przemyskiego Tadeusza Kierskiego. W latach 1789-1791 i 1806-1810 kościół był używany przez Austriaków jako magazyn wojskowy. Podczas prac przy izolacji pionowej odkryto relikty ścian fundamentowych południowej części kościoła- ściana za prezbiterium i kaplicą zachodnią. Chronologicznie najstarszym fragmentem muru jest fragment dolnej partii muru- ściany południowej. Fragment ten nie obejmuje pełnej długości ściany, lecz jego część wschodnią. Jest to wątek kamienny, złożony z dużych obłych brył piaskowca i gotyckiej cegły. Celem prac konserwatorskich jest restauracja i ekspozycja i zabezpieczenie odsłoniętych reliktów średniowiecznych budowli. Prace przy wątkach kamiennych i ceglanych , zabiegi estetyczne, będą ograniczone do minimum, aby ukazać jak najwierniej mijający czas historii.

Polichromia kościoła

Od roku czasu franciszkanie dążą do całkowitego odnowienia kościoła i przywrócenia mu pierwotnej świetności. Prace nabierają tempa i skuteczności w ratowaniu substancji zabytkowej, dzięki Wojewódzkiemu Konserwatorowi Zabytków Pani Beacie Kot i współpracownikom urzędu, którzy pomimo pandemii uczestniczą w komisjach rzeczoznawców.  Polichromia zarówno w prezbiterium, jak i w całym kościele jest jednorodna stylowo, wykonana w ostatniej ćwierci XVIII wieku i reprezentuje barokowe i rokokowe malarstwo ścienne szkoły lwowskiej, o wysokim poziomie artystycznym. Ściany prezbiterium o dekoracji ramowej, wzbogaconej ornamentami roślinnymi. Na trzonach pilastrów herby franciszkańskie: na tle krzyża splatają się ze sobą prawa ręka Jezusa Chrystusa i lewa ręka św. Franciszka z Asyżu, obie stygmatyzowane, wykończone z dołu nimbem z chmur. W górnych partiach ścian w ozdobnych płycinach sceny figuralne adoracji NMP. Na sklepieniu prezbiterium znajdują się obrazy, przedstawiające zwiastowanie, Boga Ojca i chóry aniołów. Gzyms spolichromowany z motywem marmoryzacji. Polichromia utrzymana w jasnych, pastelowych tonacjach, z przewagą różu, zieleni i beżów. W prezbiterium portrety darczyńców budowy kościoła arcybiskupa Wacława Hieronima Sierakowskiego, Sebastiana i Wawrzyńca Morskich, biskupa Eryka de Vinsen i usytuowanych jest sześć małych obrazów, przedstawiających świętych franciszkańskich. Na polichromii występują uszkodzenia mechaniczne w postaci uszczerbień, otarć i zarysowań. Kolorystyka polichromii malarskich prezbiterium zatraciła czytelność z powodu kurzu i zanieczyszczeń. Powłoka malarska jest przez wyblakła i poszarzała. Występują liczne uszkodzenia mechaniczne w postaci ubytków warstwy malarskiej, przetarć, zarysowań oraz wykruszeń farby. Największe ubytki występują w partii cokołowej, najbardziej narażone na uszkodzenia mechaniczne, spowodowane codziennym użytkowaniem obiektu. Prace konserwatorskie w pełni przywracają historyczne piękno.

Franciszkanie składają wyrazy wdzięczności instytucjom państwowym, wszystkim ofiarodawcom, parafianom i sympatykom naszego kościoła.


Tekst: O. Jan Szpyt – Franciszkanin

Facebook
Skip to content