W kościele i klasztorze ojców Franciszkanów w Przemyślu na przestrzeni wieków zgromadzono liczne ruchome wyposażenie /obrazy, rzeźby, rzemiosło, druki zwarte i księgozbiory/, wśród których znajduje się przeznaczony do konserwacji obraz „Wizja św. Antoniego Padewskiego”. Pochodzenie i historia tego obrazu nie jest znane. Według posiadanych informacji obraz ten został przekazany do Przemyśla w okresie międzywojennym z jednego z lwowskich klasztorów Franciszkanów.
Obraz o kompozycji diagonalnej przedstawia scenę cudu kiedy podczas modlitwy św. Antoniemu ukazało się dzieciątko Jezus. Obraz przedstawia św. Antoniego z Padwy – franciszkanina we wnętrzu domu z kolumną po prawej i otwartym niebem. Święty ukazany w profilu, habicie franciszkańskim przepasany sznurem z trzema guzami i różańcem w pozycji klęczącej obok stołu po lewej. Stół zakryty czerwonym obrusem, na którym widnieje zamknięta księga. Antoni zwraca się do Dzieciątka Jezus usadowionego na obłoku, które unosi się nad stołem na tle otwartego nieba i gestem prawej dłoni dotyka stopy Dzieciątka. Na stole po lewej widzimy siedzącego anioła z uniesionymi rękami w geście adoracji. Anioł w prawej ręce trzyma białą lilię skierowaną w stronę świętego. Nad całą sceną widnieje otwarte niebo z trzema małymi główkami anielskimi po prawej i jedną po lewej. Obraz utrzymany w ciemnej tonacji kolorystycznej z przewagą brązów, żółci i czerwieni.
Św. Antoni – urodził się w Lizbonie w Portugalii 1195 roku, na chrzcie otrzymał imię Ferdynand. W Lizbonie uczęszczał do szkoły katedralnej. Około piętnastego roku życia wstąpił do klasztoru Kanoników Regularnych św. Augustyna. Po dwóch latach przeniósł się do klasztoru Santa Cruz w Coimbrze i tam zdobył solidne wykształcenie, poznając Pismo Święte i naukę Ojców Kościoła. W 1219 roku został wyświęcony na kapłana, a w rok później przeżył bardzo głęboko uroczystość przewiezienia do Coimbry relikwii pięciu męczenników franciszkańskich, którzy ponieśli śmierć męczeńską w Maroku. Ferdynand poznawszy duchowość św. Franciszka ^ Asyżu, za wiedzą swoich przełożonych, przeniósł się do franciszkanów, przyjmując ich habit i zmieniając swoje
imię na Antoni. Pragnął pójść w ślad}’ męczenników i dlatego udał się z posługę misyjną do Maroka, jednakże tam ciężko zachorował i musiał wracać do kraju. Statek gnany burze .iw. Franciszkiem, morską zawinął na Sycylię, skąd Antoni pojechał na Kapitułę Generalną Zakonu do Asyżu w 1221 roku, gdzie spotkał się ze Wkrótce Antoni dał się poznać jako wybitny kaznodzieja, ustanowiono go więc głównym kaznodzieją Zakonu, aby głosił Słowo Boże i zwalczał błędy innowierców.
W roku 1230 Antoni przybył do Padwy. Wokół niego gromadził)’ się tysiące wiernych, których doprowadzał do poprawy tycia, skutecznie zwalczał lichwę, więzienie dłużników i wyzyskiwanie biednych. Na rok przed śmiercią przełomie maja i czerwca Antoni udaje się do Camposampiero, miasteczka położonego w pobliżu Padwy, niedaleko klasztoru Braci Mniejszych. Właścicielem miasteczka był jego przyjaciel, hrabia Tiso, który zaprosił go, aby przez kilka dni odpoczął po uciążliwej pracy przy hrabim Ezzelino. Właśnie tutaj Antoni ujrzał Dzieciątko Jezus, trzyma! Jego w ramionach i rozmawiał z Nim. Zdarzyło się to nocą. Hrabia Tiso usłyszał przez drzwi swego pokoju dwa głosy: Antoniego i drugi delikatny głos dziecka. Zdziwiony; spojrzał przez judasza i zobaczył świętego, który trzymał na ręku małego Jezusa – prawdziwe Dzieciątko z krwi i kości.
Wyczerpany nadmierną pracą kaznodziejską zmarł 13 czerwca 1231 roku w opinii świętości, w klasztorze sióstr klarysek w Arcella koło Padwy.
W następnym roku (30 maja 1232) papież Grzegorz IX kanonizował Antoniego, natomiast papież Pius XII w roku 1946 ogłosił go doktorem Kościoła.
Kult św. Antoniego rozwinął się bardzo szybko nie tylko w Italii, ale też w całym kwiecie chrześcijańskim. Ku czci Świętego powstało wiele bractw i kilka zakonów. Ludwika Bouffier zainicjowała w 1890 roku w Tuluzie we Francji dzieło zwane: „Chleb św. Antoniego”, tzn. jałmużna dla ubogich. Sw. Antoni jest patronem franciszkanów, sióstr antonianek i antoninek, mieszkańców Lizbony, górników, małżonków, narzeczonych, położnych i ubogich.
Św. Antoniego wzywano jako orędownika w przypadku bezpłodności, w sprawach rodzinnych, podczas zarazy bydła. Najbardziej jest dla nas znany jako patron zagubionych ludzi i rzeczy. W ikonografii ukazuje się św. Antoniego w habicie franciszkańskim. Do charakterystycznych atrybutów należą: książka (symbol nauki) i lilia (symbol niewinności), czasami Święty występuje z sercem płomiennym lub samym płomieniem na dłoni. Św. Antoni jest przedstawiany z Dzieciątkiem Jezus.
Autor: O. Jan Szpyt
